Nawet trudne chwile są elementem twojego życia. Jeśli przyznasz że istnieją, i przebrniesz przez nie, w końcu staną się częścia twego doświadczenia, które czyni Cię mądrym człowiekiem.

Pewnie nie raz każdego z was w trudniejszych momentach dopada myśl, że już gorzej być nie może.
I nagle w waszym życiu dzieje się coś co udowadnia, że jednak może.
Coś się kończy żeby coś, się mogło zacząć.
Jednak często macie wrażenie, że nic już się nie zacznie.
I macie wrażenie jakbyście tkwili w miejscu, a szansa na to, że coś się zacznie jest znikoma.
W takich momentach człowiek mimowolnie cofa się do tyłu.
Każda porażka, często zamiast popchnąć nas do przodu sprawia, że tkwimy w miejscu.
Każde niepowodzenie oddala nas od szansy na to żeby uwierzyć w to, że naprawdę może być dobrze.
Tylko cały problem w tym, że często nie zauważamy tego, że naprawdę jeśli coś się skończyło zaczęło się coś nowego.
Dlaczego?
Bo jako ludzie mamy tendencje do analizowania przeszłości i wracania do niej.
Analizujemy każdy błąd, czy wydarzenie, które w jakiś sposób odbiło na nas piętno.
W taki sposób, jakby miało to być nowym startem w przyszłość.
Jednak problem w tym, że właśnie w taki sposób tracimy teraźniejszość.
Zatracając przy tym to co najważniejsze czyli nasze życie.
Dlaczego, więc jeśli analizujemy przeszłość to tylko pod złym kątem?
Dlaczego rozważamy swoje błędy, czy porażki.
Nie zwracając uwagi na rzeczy dobre.
Które napewno o wiele bardziej będą sprawiały, że będziemy się poruszać do przodu.
A nie będą odciskać na nas piętno nie pozwalając wyruszyć z miejsca.
Mówią, że trudne chwile kształtują charakter człowieka.
To prawda.
Ale to właśnie one są po to żeby człowiek stawał się silniejszy.
Nie powinny zatem prowadzić do tego żeby człowiek stał w miejscu.
Pamiętajcie, że nie zależnie od tego co dzieje się w waszym życiu, nie możecie pozwolić na to aby to was w jakikolwiek sposób zatrzymało.
Czerpcie z tego siłę i kształtujcie swój charakter.
W taki tylko sposób będziecie mogli osiągnąć wszystko o czym będziecie marzyć.

Potykając się można zajść daleko, nie wolno tylko upaść i nie podnieść się.

To chyba już taka moja roczna tradycja na blogu, że zawsze po nocy spadających gwiazd trochę wam o tym pisze.
Niedawno znowu taka noc miała miejsce.
I nie wiem jak u was, ale u mnie zawsze przywołuje ona gdzieś cząstkę małego dziecka.
Przypomina o wszystkich marzeniach i celach jakie miałam jako małe dziecko.
Mimo że nic zupełnie się nie spełniło, no oprócz tego, że prowadzę bloga już tak długo i ciągle mnie to jakoś popycha do przodu.
Ale swoją drogą jest to jedyna noc, która w takim stopniu skłania mnie do refleksji.
Zaskakuje mnie wciąż, to jakie życie potrafi być obrotne i jak bardzo człowiek zmienia się pod jego wpływem.
Kiedy jesteśmy dziećmi wszystko wydaje się takie proste. 
Wiecie zbytnio jakieś problemy, czy rozterki nie maja większego znaczenia.
To właśnie cenie w dzieciach one po prostu idą do przodu i nie oglądają się za siebie.
Upadają, ale za każdym razem się podnoszą i idą jeszcze silniejsze do celu.
Może to jakaś wada człowieka, że kiedy już nie jest dzieckiem nie potrafi iść do przodu, nie oglądając się za siebie.
Albo, że gdy już idzie do tego celu, jak pojawiają się jakieś przeszkody, to po prostu się poddajemy.
Nawet nie próbując stawić czoła problemom.
Boimy się zmian, bo nigdy nie mamy pewności co przyniosą.
Podejmując decyzje nigdy nie wiemy, czy będzie to dobra decyzja.
Boimy się sparzyć.
Upaść myśląc, że gdy upadniemy już się nie podniesiemy.
Nasze decyzje zawsze niosą za sobą ryzyko.
Albo nasza decyzja wyjdzie nam na dobre, albo pogorszy sytuacje i sprawi, że zamiast iść do przodu cofniemy się do tyłu.
Jedno jest pewne nie ryzykując niczego się nie dowiemy.
Zawsze łatwo jest nam oceniać sytuacje, kiedy obserwujemy ją z boku.
Człowiek swoją siłę powinien pokazywać w sytuacji gdy, kiedy upada podnosi się i idąc do celu staje się silniejszy.
Teoretycznie zawsze tak powinno być, ale praktycznie?
Ciężko prawda?
Często znajdujemy się w takiej sytuacji, że mamy wrażenie, że już gorzej być nie może.
A tutaj nagle bum los ma inne plany i jednak może.
Dlatego noc spadających gwiazd dla mnie jest tak wyjątkowa.
Bo tak naprawdę z biegiem lat nikt z nas nie ma pewności, czy te spadające gwiazdy, rzeczywiście spełniają marzenia.
No bo patrząc racjonalnie jakim cudem gwiazda, która spada może mieć wpływ na nasze życie?
Jednak mając w sobie wciąż coś z małej dziewczynki staram się w to wierzyć zawsze i niezmiennie.
Przy tym nauczyłam się w życiu, żeby nie tracić życzeń na coś co w życiu mogę zmienić, czy osiągnąć sama.
Każdy z nas wie, że los potrafi być naprawdę podły.
Często może nam się wydawać też, że z naszymi problemami jesteśmy sami, że nikt nas nie rozumie.
Ale tak naprawdę pamiętajmy o tym, że w danym momencie ludziom, którzy nie przeszli przez to samo co my ciężko jest określić sytuacje i wczuć się w to co dzieje się u nas.
Nawet jeśli przechodzą przez podobne problemy, nigdy nie czują tego samego co my w danym momencie.
W końcu każdy z nas toczy pod górę swój kamień.
I nigdy nie wiemy co przechodzi druga osoba.
Jednak pamiętajcie o tym, że to wy mając władze nad swoim życiem jesteście stworzeni do tego, że gdy upadacie znajdujecie siłę żeby wstać i iść dalej jakkolwiek.
Nie ważne jak źle i ciężko jest w danym momencie to tylko moment.
A to właśnie wy, nikt inny musicie stawić temu czoła i pokazać jak wielcy jesteście.
Bo człowiek jest wielki nie przez to co posiada lecz przez to kim jest.
I pamiętajcie także o tym, że człowiek nie jest stworzony do klęski.
Można go zniszczyć, ale nie pokonać.

Kiedy zmienia się światło, zmienia się kolor. Inaczej mówiąc-zmieniając po­dejście, zmieniają się efekty.

Można powiedzieć, że wszystko w naszym życiu zależy od podejścia.

To jakie masz podejście rzutuje na to jakie jest twoje życie oraz na to co w nim osiągasz.

Ale czy kiedy życie staje na głowie łatwo jest mieć dobre podejście?

Czy kiedy cele, do których dążymy zawodzą odpowiednie podejście jest ważne?

Często może nam się wydawać, że wszystko zależy od naszego podejścia i w zasadzie w większym stopniu to prawda, jednak nie do końca. 

Dlaczego? 

Otóż, dlatego że trudno jest mieć dobre podejście jeśli wszyscy wokół nas podejście mają złe.

Powiem wam, że kiedyś nie przywiązywałam zbyt dużej wagi do podejścia.

Uważałam, że ono jest albo go nie ma.

Jednak z czasem zauważyłam, że jeśli do czegoś dążę podejście liczy się i to bardzo.

I zrozumiałam, że nie można tego ignorować.

To tak jak z prowadzeniem bloga.

Jeśli masz do tego dobre podejście i jest to naprawdę bardzo ważne w twoim życiu  tworzysz wpisy, które coś znaczą dla Ciebie i innych.

Jeśli jednak widzisz w tym szanse na zysk, twój blog zaczyna być sztuczny przez co i ludzie się od Ciebie odwracają.

Każdy człowiek tak naprawdę swoje podejście zaczyna kształtować w szkole. 

Może wydać wam się to dziwne, ale tak właśnie jest.

Ale spójrzmy na to z innej perspektywy.

To częściej podejście nauczyciela zależy od podejścia ucznia do przedmiotu. 

I do jego decyzji związanych z dalszym życiem jak i przyszłym zawodem.

Nie oszukujmy się, że jest inaczej.

Jak to mówią punkt widzenia zależy od punktu siedzenia.

Sama jestem na to czystym przykładem.

Wiecie dlaczego? 

Otóż gdyby pare lat wcześniej ktoś powiedział mi: „niemiecki stanie się twoją pasją”.

To pewnie wyśmiałabym go i powiedziała, że się myli.

Ponieważ kiedyś niemiecki nie był niczym nadzwyczajnym w moim życiu po prostu był bo był, a też nie oszukujmy się bo akurat godzin niemieckiego w szkołach jest tak mało, że ciężko by kogoś szczególnie zainteresował.

Wszystko się u mnie jednak zmieniło kiedy przyszłam do gimnazjum.

Dosłownie jakby zmiana o sto osiemdziesiąt stopni.

Nagle lekcje niemieckiego dla mnie stały się tak bardzo ciekawe, że chciałam go chłonąć i chłonąć.

Zwłaszcza kiedy widziałam, że osoba, która przekazuje nam tą wiedzę tym językiem żyje jak niczym innym.

Wiecie to motywuje.

Mnie zmotywowało do tego stopnia, że przy zapale mojego nauczyciela i dwuletniej współpracy z nim udało mi się nadrobić kilka lat, które tak naprawdę straciłam, wcześniej nie przywiązując do tego większej wagi.

Podobnie miałam z fizyką.

Wiecie przychodząc do gimnazjum myślałam o co w ogóle chodzi jaka fizyka? Kolejny odłam matematyki?

Dla kogoś kto tak jak ja zawsze bardziej wolał pisać i interpretować puszczając przy tym wodze wyobraźni. 

Kolejny przedmiot budowany na matematyce to była jakaś porażka na serio.

Jednak zdarzyło mi się przez trzy lata współpracować z tak wspaniałym człowiekiem, że fizyka stała się moją drugą pasją, mimo że nigdy nie wyobrażałam sobie, że będę z tym wiązała jakąkolwiek przyszłość.

Jednak najważniejsze w tym wszystkim było podejście i moje i osób, które potrafiły mnie tym zainteresować.

No i oczywiście do tego wszystkiego doszła ciężka praca, bez której nie wyobrażam sobie odnoszenia jakichkolwiek sukcesów.

W tym wszystkim też najbardziej doceniam takie osoby, które mimo wszelkich przeciwności potrafią we współpracy z innymi ciągle zachowywać dobre podejście no i cierpliwość.

Czy to w szkole, czy w pracy.

Sama mam tak, że bardzo lubię do czegoś dążyć, ale często współpraca ze mną bywa bardzo ciężka.

Dlatego tak wiele w nas zależy też od podejścia innych ludzi do nas, czy też do tego co robimy.

Same chęci nie wystarczą bo jak to mówią dobrymi chęciami piekło wybrukowane.

Chociaż często mam wrażenie, że u mnie podejście zwykle działa na odwrót, może przez to tak kocham niemiecki. :D 

Jednak jak zmienić w sobie podejście, kiedy wszystko jest na nie? 

Wydaje mi się, że najłatwiej znaleźć w tej zmianie jakiś cel.

Chociażby najmniejszy taki, który przyniesie efekt i będzie nas napędzał.

Tak jak napisałam wyżej same chęci nie wystarczą.

Wiecie dlaczego?

Sama miałam zawsze chęci do nauki angielskiego, jednak nigdy jakoś zbytnio nie miałam do niego dobrego podejścia nie wiem, czy przez to, że mi nie wchodził, czy to jakieś uprzedzenie przez to, że tak weszłam w ten niemiecki.

Wszelkie moje próby nauki tego języka na starcie były porażką.

Sama teraz, gdy patrzę wstecz widzę, że współpraca ze mną przy tym języku nie była prosta bo jak się zaparłam, że go nie lubię tak nie rusz nie tykaj.

Mogłam się uczyć i właściwie chciałam, ale nie przynosiło to żadnych efektów.

I tak naprawdę, gdyby nie podejście nauczyciela, który przez dwa lata potrafił zmienić moje podejście, myślę, że wciąż tkwiłabym w miejscu powtarzając jak bardzo nie nawidzę tego języka.

A jednak się udało.

Co najlepsze okazało się, że nie taki „diabeł” straszny. 

Dlatego pamiętajcie, że kluczem do sukcesu oprócz ciężkiej pracy jest podejście, bez którego nie jesteście wstanie dużo zrobić.

Pamiętajcie także podczas swoich działań, że może znajdujecie się w takim momencie swojego życia, w którym wasze podejście, czy to w pracy, czy szkole rzutuje na podejście innych.

Zatem jak sobie pościelisz tak się wyśpisz. 

Nowy start?

Nowy rozdział w życiu to właściwie podstawa.

Mówią, że coś się kończy, a coś zaczyna.

Często wcześniej, często później.

Jednak są w życiu takie chwile, dla których warto żyć.

I których koniec boli.

Do niektórych końców musimy dojrzeć, niektóre przychodzą samoistnie. 

Wiecie w zasadzie na własnym przykładzie przyznam wam szczerze, że często ciężko otworzyć nowy rozdział w życiu.

Wydarzenia, które nas kształtują pozostawiają gdzieś w sobie naszą wdzięczność.

Przez co trudniej o nowy start.

Dam wam może banalny przykład, ale za to jak ważny dla mnie.

Trzy lata temu przyszłam do nowej szkoły i poznałam naprawdę wspaniałą grupę młodych ludzi będących ze mną w klasie, której przez trzy lata przewodził najwspanialszy człowiek na całym świecie. 

I wiecie jak to bywa w szkole.

Często po drodze jest pełno dram i niepotrzebnych spięć. 

Bywa, że z nerwów, czy po prostu zwykła mieszanka charakterów.

I właściwie idąc do zwykłej małej szkoły nie spodziewałam się, że poznam klasę, z którą staniemy się jednością. 

I to bardzo zgraną jednością.

Kiedy już coś trwa często nie przywiązujemy wagi do czasu, który nam ucieka.

Teraz nim się obejrzałam minęły trzy lata i każdy z nas poszedł w inną stronę.

Niby mówią na to „start w dorosłość”.

Wybory dalszej ścieżki życiowej jak i budowa swojej przyszłości.

Mimo tego gdy teraz podczas wakacji utrzymuje kontakt z osobami z klasy w rozmowie, jak wszystko na spokojnie kalkulujemy to tak naprawdę nie jest to możliwe, że już, że teraz, że tak szybko.

I nagle uświadamiacie sobie, że trzy lata, które przeleciały od tak były jednymi z ważniejszych okresów waszego życia, przez które przechodziliśmy wszyscy razem.

Bo tak naprawdę umówmy się bunt nastolatka i te wszystkie momenty, no jednak jest to moment, który każdego z nas bardzo silnie kształtował.

W zasadzie do mnie wciąż nie dociera, że niby nowa droga?

Nowy rozdział? Kolejna szkoła? Dorosłość? 

Wielu z was może się to wydać banalnym przykładem.

Tak naprawdę z biegiem czasu zauważamy też, że często emocje, które biorą górę w danej chwili, czy wydarzenia, które zwykle zmieniają nasze życie z biegiem czasu przestają mieć zupełnie znaczenie, albo po prostu wydają się być zabawne.

Ale za to jak miło po czasie się wspomina takie sytuacje, z których jednak wynosimy coś do dalszego życia. 

Jednak ja dzisiaj z pewnością mogę powiedzieć, że lata spędzone z tymi ludźmi, a nawet w tej szkole to jedne z najlepszych lat w moim życiu i to takie, które szczególnie utkwiły w pamięci.

Patrząc wstecz wiem, że w żadnym momencie moje życie nie zmieniło się tak bardzo.

Przez ostatnie trzy lata miałam możliwość kształtowania siebie i bycia totalnie sobą.

Wiecie przychodząc do szkoły już miałam swojego bloga i gdzieś tam na początku starałam się z tym kryć, ponieważ wszyscy dobrze wiemy jak ludzie w dziejących czasach reagują na blogerów, czy też youtuberów.

Szczególnie jeśli maja zupełnie inne poglądy niż reszta.

W zasadzie myślałam, że ludzie mogą różnie zareagować.

Ale jak się okazało moja internetowa działalność okazała się być całkowicie zaakceptowana.

Mało tego nie brakowało mi wsparcia na każdym kroku i pomocy.

Banalne przykłady, ale za to z wielką wartością.

Pamiętajcie mimo tego, że najważniejsze są dni których jeszcze nie znamy.

Ważne są też te już za nami.

Bo czy bez nich teraz bylibyśmy tutaj gdzie jesteśmy?

„Człowiek nie jest stworzony do klęski. Człowieka można zniszczyć, ale nie pokonać..”

Czasami życie pisze dla nas nieprzewidywane scenariusze. 

Wszystkie wydarzenia w naszym życiu podobno są z jakiegoś powodu.

Często wydaje mi się, że chyba nie do końca wszystko zostało dobrze zaplanowane.

Albo ktoś kto napisał nasz scenariusz się pomylił. 

Wiecie jak to jest. 

Na przykład kiedy widzicie, że wasze życie sypie się po raz kolejny zupełnie mimowolnie. 

Podczas gdy ktoś kto może nawet na to nie zasługuje w życiu ma lżej. 

Pewnie w takich momentach zadajecie sobie pytanie, dlaczego? 

Dlaczego, ja? 

Sama zastanawiam się dosyć często nad takimi wydarzeniami.

I szukam w nich sensu.

Ale wiecie co? 

Z autopsji wiem, że chyba dużo lepiej jest mieć w życiu ciężej. 

Wiecie dlaczego? 

Bo to nas buduje.

Im ciężej w życiu człowiek ma tym bardziej kształtuje siebie i swój charakter. 

W taki sposób realnie doświadczamy życia. 

I jednego zawsze jesteśmy pewni, że mimo wielu przeciwności losu jeśli sobie coś wypracujemy to sukces smakuje lepiej.

No i przede wszystkim jest naszym sukcesem.

Wiadomo, że zawsze po drodze musimy przecierpieć, ale pamiętajcie wtedy tylko i wyłącznie wy nie dość ze macie satysfakcję z tego jak silni jesteście, to na dodatek wiecie jak wiele jesteście wstanie udźwignąć.

Chociaż często jesteśmy wstanie udźwignąć więcej niż nam się wydaje. 

Mimo wszystko jednak najważniejsza jest motywacja.

Bez niej bylibyśmy jak na pustyni bez wody.

Niby mielibyśmy cel, ale bez odpowiedniej motywacji samych siebie daleko byśmy nie doszli.

Życie pisze dla nas nieprzewidywalne scenariusze.

Pod nogi podkłada wiele przeszkód, ale to właśnie my jako ludzie mamy w sobie na tyle siły i odwagi żeby te przeszkody pokonywać i budować swoje silne charaktery.

Bo tak jak w jednej ze swoich książek napisał Ernest Hemingway: „Człowiek nie jest stworzony do klęski. 
Człowieka można zniszczyć, ale nie pokonać..”

Pamiętajcie tylko ciężka i uczciwa praca nad samym sobą daje owoce.

Dlatego jeśli na waszej drodze pojawiają się przeszkody pokonujcie je z uśmiechem na ustach.

Każdy z was jest wstanie osiągnąć więcej niż mu się wydaje. 

Zwłaszcza, że wywalczony brąz smakuje lepiej niż kupione złoto! 

Pamiętajcie o tym. ;) 

Standardowa edukacja zapewni Ci przeżycie. Samokształcenie - fortunę.

Jak każdy człowiek na świecie uwielbiam zmiany.
Oczywiście w momentach kiedy te zmiany są dobre.
Jak to jednak wygląda w rzeczywistości?
Ciężko jednoznacznie stwierdzić.
Ponieważ pod stwierdzeniem dobra zmiana, nie dla każdego człowieka
kryje się to samo znaczenie.
Dlaczego?
Dlatego, że punkt widzenia zależy od punktu siedzenia.
Często coś, co dla nas jest dobre, niekoniecznie jest dobre dla drugiej osoby.
Na przykład ja zawsze uważam, że niemiecki pozwala mi kształtować siebie pod dobrym kątem.
Dzięki niemu uczę się innego postrzegania świata i czuję się szczęśliwsza.
Dlatego też kiedy pojawia się chwila zwątpienia, czy odrzucenia go na bok
czuję, że odczucia we mnie nie są takie same.
Dla ludzi patrzących z drugiej strony znowu nie jest to pozytywne kształtowanie.
Między innymi, dlatego że często uważają to za niepoważną fanaberię.
No, ale tak naprawdę nie ma w życiu rzeczy, którymi zadowolilibyśmy gro osób.
Dlatego dla jednego człowieka coś co pomaga mu w kształtowaniu siebie jest
pozytywne, a drugi będzie uważał to za bezsensowne.
Z jednej strony można by się przez to załamać.
Z drugiej jednak strony jest to piękne.
Między innymi, dlatego, że zmiany, które w nas zachodzą u każdego człowieka są inne.
Czynniki, które nas kształtują też są inne.
Dlatego każdy człowiek jest na swój sposób wyjątkowy.
Jak to wygląda jednak ze zmianami charakteru, czy naszych osobowości?
Czy nas tak naprawdę da się zmienić, czy człowiek się w ogóle zmienia?
Można się tu doszukiwać drugiego dna.
Z mojej perspektywy jednak wygląda to trochę inaczej.
Często ludzie w okół nas, czy też może nawet najbliższe osoby rzucają hasło: "Zmieniłeś się".
Nie biorąc jednego od uwagę.
Co innego zmienić się, a zmienić swoje podejście.
Sama uważam, że zmienić się to można z wyglądu.
A tego jacy jesteśmy nie zmienimy, ponieważ tacy już przychodzimy na świat.
I bardziej trafne jest powiedzenie zmieniłem swoje podejście, czy ukształtowałem
siebie w inny sposób.
Sama widzę po sobie, że zawsze jeśli ktoś mówi do mnie "zmieniłaś się".
To wcale, to tak nie działa.
Bo ja nie zmieniłam siebie tylko swoje podejście w pozytywny albo negatywny sposób.
Albo też ukształtowałam siebie pod jakimś kątem.
I w relacjach z daną osobą i w swoim postępowaniu.
Bo tak naprawdę jedyne co mogę to kształtować siebie albo swoje podejście.
Każdy z nas ma moc kształtowania siebie pod dobrym i złym kątem.
Tylko od nas samych zależy, którą drogę sobie obierzemy.

"Cier­pienie spra­wia, że sta­jemy się trwal­si, sil­niej­si i od­porniej­si na ból psychiczny. Ale jeśli za dużo cier­pi­my sta­jemy się bez­względni i zbyt od­porni na uczu­cia innych. "

Nieustannie zaskakuje mnie to jaką moc potrafią mieć słowa rzucane przez ludzi.
Wielu z nas nie zdaje sobie sprawy, że to właśnie słowa mają ogromną moc.
Udowodniono, że słowami można bardziej zranić niż przemocą fizyczną.
Dlaczego?
Ponieważ jak wiadomo słownie stosujemy przemoc psychiczną, która jest bardziej bolesna niż fizyczne zadanie ciosu.
Zatem, dlaczego dalej nie zdajemy sobie sprawy ze szkód jakie możemy wyrządzić drugiej osobie samymi słowami.
Często wydaje nam się, że ludzie dzielą się na tych bardziej lub mniej odpornych psychicznie.
Wydaję mi się, że jednak to nie do końca wygląda tak jak powinno.
Z autopsji wiem, że Ci "odporni psychicznie" też przeżywają.
Czasami nawet bardziej.
Zwykle tak bywa, że jeżeli usłyszymy coś nie miłego, ciągle to analizujemy.
Zastanawiamy się, gdzie popełniliśmy błąd.
I o ile robimy to z rozsądkiem, to rzecz ludzka.
Gorzej, kiedy dajemy temu całkowicie zawładnąć naszemu życiu.
Wtedy już powoli zmierzamy ku autodestrukcji.
Dlatego jeśli już coś analizujemy powinniśmy robić to z głową.
Psychika ludzka to wciąż pod wieloma względami jedna wielka zagadka.
Jednak zabawne jest to, że jako ludzie potrafimy wykorzystywać broń, od której sami możemy zginąć.
Dlaczego, więc ranimy jeśli nie chcemy być zranieni?
Wielu z was może powiedzieć, że często to taka reakcja obronna przed światem.
A może też, w niektórych przypadkach przejaw czystej hipokryzji?
W końcu nie każdy człowiek na tej ziemi, czeka na to żeby nas zranić.
A jeśli od początku przyjmiemy postawę "ranie żeby nie zostać zranionym".
To tak naprawdę wpłyniemy tylko i wyłącznie na swoją niekorzyść.
Zamykając się na świat i widząc tylko jego złe strony nigdy nie dojdziemy do tego żeby być szczęśliwymi.
Dlatego też z takim podejściem, kiedy będziemy ranić tylko, dlatego żeby nie ucierpieć stracimy być może bardzo wartościowe osoby w swoim życiu.
Skupiając się tylko na tych, którzy nas zranili.
No, ale spójrzmy na to logicznie.
Skoro ktoś nas ranił to znaczy, że nie był wart naszej uwagi.
Albo po prostu sporne charaktery, które każde swoje zachowanie odbierały w sposób raniący.
Kiedy być może taki nie był, bo często bywa i tak.
Więc, czy nie jest łatwiej odrzucić takie osoby na bok?
Powiedzieć okej to już przeszłość idę dalej.
Na początku zawsze jest ciężko, ale to my jako ludzie stworzeni jesteśmy żeby walczyć.
I stawiać czoła wszelkim przeszkodą.
Mówi się, że poeci żyją tylko w czasie przeszłym lub przyszłym nigdy w teraźniejszym.
Idąc tym tokiem rozumowania trzy czwarte polaków to poeci.
Myślę, że jako ludzie powinniśmy się nauczyć nie działać na własną szkodę.
Im więcej toksycznych myśli człowiek odrzuca tym lepiej dla niego.