Za oknem zima a w moim sercu wciąż jesień. Jeszcze nie dawno były wakacje, a teraz do nowego roku zostały raptem trzy tygodnie. Zastanawiam się kiedy to zleciało nie dawno był rok 2015, a już niedługo powitamy nowy 2017 rok. Patrząc w przyszłość jestem ciekawa tego co nam przyniesie jednak mam nadzieję, że nadchodząca przyszłość i nowy rok bedzie dużo lepszy od obecnego roku i teraźniejszości. Każde piątkowe wieczory zazwyczaj skłaniają mnie do refleksji tak jest i dzisiaj, kiedy w końcu po miesiącu zebrałam się w sobie na to by cokolwiek tutaj napisać. Jak każdy człowiek uwielbiam moment, w którym nie muszę się martwić o jutro. U mnie dzieje się to zazwyczaj wtedy kiedy kończy się tydzień szkoły i wiem, że nadchodzący weekend mimo wszystko bedzie chwilą pauzy. Jak już dobrze wiecie uwielbiam obserwować ludzi to właśnie na ich podstawie i swoich doświadczeniach tworze tego bloga. Jestem typem człowieka, który jadąc autobusem albo ogólnie mijając ludzi ze swojego otoczenia w szkole, czy na ulicy, niby zwyczajnie obserwuje ich zachowania. W mojej głowie jednak na podstawie samych ludzi tworzy się wiele teorii. Sama nie wiem czemu tak jest może przez to, że z zupełnie zwykłego spojrzenia człowieka można wyczytać naprawdę wiele. Jak każdy czasami mam taką chwilę, że lubię po prostu wyjść ze słuchawkami w uszach i nawet bez konkretnego celu znajdywać się w wielu miejscach co w moim mieście jest możliwe. W ostatni piątek właśnie miałam taki moment, w którym przemieszczając się autobusem obserwowałam wielu ludzi i wiele zachowań. Przyznam się wam szczerze, że tamten piątek zapadł mi w pamięć jak żaden dzień dotąd. Pozornie zwykły dzień stał się dniem ogólnego rozłamu. Jadąc w autobusie zastanawiałam się nad celami życiowymi. Przecież każdy tak owe posiada. Kiedy spojrzałam na ludzi, w mojej głowie roiło się od myśli. Każda twarz człowieka miała zupełnie inny wyraz w tym wszystkim tylko jedna jedyna osoba spośród całego tłumu miała uśmiech na twarzy i stwarzała pozory szczęśliwej co kryło się jednak w jej wnętrzu? Na to odpowiedzi nie znam. Zwyczajnie po ludzku było mi żal tych osób. Wielu z nich wyglądało jakby poszukiwało zwykłego sensu. Ludzie tego dnia wyglądali jak zagubieni. Wiele wyrazów twarzy wskazywało na zawód - jakby odnieśli porażkę, z której nie potrafili się podnieść. Niektórych oczy patrzyły z nadzieją na lepsze jutro, a niektórzy błądzili wzrokiem w zwyczajnej przyszłości albo zastanawiali się nad przeszłością. To co piszę może wam się wydać głupie, ale ile razy tak naprawdę jadąc autobusem, czy mijając wokół siebie ludzi staraliście się spojrzeć na nich i przez chwile spróbować poczuć to co mówią ich oczy. Niby banalne i ktoś może się zastanawiać nad sensem tego, ale patrząc na ludzi z ich spojrzenia możemy wiele wyczytać co jest udowodnione psychologicznie. Codziennie tak naprawdę błądzimy dążąc do celu, szukając jakiegokolwiek sensu w tym co robimy. Czy tak naprawdę w naszej codzienności mamy chwile by zatrzymać się zapominając o wszystkim dając ponieść się chwili? Życie człowieka w większości opiera się na problemach, smutkach, porażkach wtedy przychodzi jedno pytanie, czy warto? Mimo ze chcielibyśmy żyć według zasady by chwytać dzień to w naszym życiu wśród ciągłych trosk nie ma na to czasu. Pamiętajcie, że gdy wam coś nie wychodzi, nie macie kompletnie siły i wszystko was przerasta włączcie hamulec i po prostu uśmiechajcie się. Mówią, że uśmiech jest wizytówką człowieka. Zgadzam się z tym w stu procentach dlatego, że gdy nie macie już siły, a uśmiechacie się działacie przekornie wobec losu.
Uśmiechając się nie tylko działacie na korzyść swoją, ale także innych ludzi. Czasami nie zdajecie sobie sprawy, ale zwykły ludzki odruch taki jak uśmiech do drugiej osoby może zdziałać naprawdę wiele.
Ile?
Przekonajcie się sami.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz